W lutym kilkanaście lat temu, kiedy zimy były znacznie cięższe niż dziś, wybrałam się w teren jak co dzień na moim koniu - Guru. Podkarpackie lasy, które otaczają Przemyśl i łączą się z Bieszczadami, od zawsze kusiły mnie swoją dzikością. Gęste, pełne saren, wilków i niedźwiedzi, skrywające niejedną historię nie tylko z czasów wojny. Ludzie przestrzegali mnie przed samotnymi wędrówkami, a mama zawsze bardzo się martwiła, gdy siodłałam konia i opuszczałam drewnianą chatkę, kierując się w stronę leśnych ostępów. Ja jednak najlepiej kontemplowałam w samotności las będący dla mnie swego rodzaju świątynią. Tamtego dnia wyprawa trochę się przedłużyła, mimo to nie miałam żadnych wątpliwości, że wrócę znacznie dłuższą trasą, ale taką która pozwoli mi zatoczyć pętlę. Wiodła ona przez sam środek lasu, forteczną drogą pomiędzy Rokszycami a Grochowcami, mijając rozwidlenia szlaków i Fort Helicha. Gonił nas już zmrok. Czułam, podobnie jak koń, jakiś niepokój. Pędziliśmy galopem, by jak najszybciej pokonać kilkanaście kilometrów lasu. W pewnym momencie, w samym jego sercu, Guru nagle się zatrzymał. Na środek drogi wyszedł wilk. Lewa połowa ciała na chwilę mi zdrętwiała. Całe szesnastoletnie życie moje i mojego konia przeleciało mi przed oczami. Myślałam, że za chwilę zginiemy oboje. Że najpierw zobaczę jak jego zjadają wilki, a potem całkiem możliwe, że zajmą się mną. Tymczasem po chwili wilk zszedł na bok, do lasu. Ruszyliśmy cwałem. Kamienista droga forteczna pokryta była grubą warstwą śniegu, dzięki czemu dla podkutych na ostro kopyt była niczym autostrada. Wilk biegł lasem, wzdłuż drogi, równolegle z nami. Po raz pierwszy usłyszałam, że Guru zaczęło brakować tchu. Nie zwolnił jednak. Za fortami, tuż przed pierwszymi zabudowaniami wsi wilk skręcił wgłąb lasu. Udało nam się uciec. Rozmawiałam potem z ludźmi, którzy znają zwyczaje wilków - z leśniczymi i myśliwymi. Wszyscy niezależnie od siebie wyjaśnili, że najprawdopodobniej ten wilk miał za zadanie sprawdzić siłę ofiary. Gdyby Guru osłabł przyszłaby reszta watahy i historia skończyłaby się tragicznie. Tamtego dnia śmierć zajrzała mi w oczy. Spotykałam jeszcze w swoim życiu wilki i niedźwiedzie, ale nigdy nie czułam, że jestem obiektem polowania, że walczę o życie swoje i ukochanego, oddanego konia. To jest coś co zapada w pamięć i pokazuje ile warte jest życie.
- Myślę iż obecnie nie ma nigdzie osoby która by miała taką przygodę z wilkiem, była to przygoda jak z dawnych lat - Naprawdę zobaczyłem ten las i cwał - Dziękuję ...
Wracamy z Popołudnia z Ferajną - Teatr Baza - nauczyliśmy się tam bawić Fruczką ( guzik z przeplecioną nitką, można go wprawić w bardzo szybkie wirownie i sprawić by furczał ).
Bawimy się w autobusie, zauważam iż Jahangir przygląda się uważnie i uśmiecha, zagaduję:
- Znasz to?
- Tak, całe dzieciństwo się tym bawiłem.
Daję mu fruczkę w prezencie, pokazuje nam różne sztuczki, najbardziej podoba mi się fala jaką potrafi wywołać na nitce - prawdziwy powrót do dzieciństwa
Warszawska Giełd Elektroniczna mijam pawilon 10 - w środku chłopak śmieje się rozmawiając przez telefon - postanawiam zapytać:
- Co było takiego śmiesznego w telefonie?
- Spotkałem się dziś rano z kumplem, sprawę miał, jechaliśmy jego samochodem, 36 stopni w cieniu, jak wysiadałem włączyłem mu podgrzewanie foteli. Jechał do prawnika, zaaferowany, dopiero teraz zauważył czemu tak gorąco i właśnie dzwoni...
Alithija, Alithija - Wymawia kilkakrotnie zanim ustalamy że:
- AAA, Alicja
- Tak :)
Alicja i Igor poznali się przypadkowo kilka dni temu w Warszawie. Spodobali się sobie od pierwszego spojrzenia. Igor jest z Białorusi, Alicja z Hiszpanii - Bilbao. Po kilku dniach znajomości zaprosiła go do siebie, Przed nimi długa podróż stopem. Wpierw Poznań, potem Berlin, Kolonia, Paryż i skok do Hiszpanii - Gdzie można się lepiej poznać niż w drodze?
Znak z wielkim hukiem i bardzo szybko upada 3 m przede mną, trafiłby mnie idealnie w głowę - gdybym cokolwiek zrobił troszkę szybciej dziś.
Byłbym w tym miejscy kilkanaście sekund wcześniej ale wychodząc ze starej pracy, nieproszony pomagam im z komputerem. Warto pomagać nawet z własnej inicjatywy :)
--------
Kilka metrów dalej napotkam dziwny pojazd który zwiększyłby moje szanse na przeżycie ...
- Pochodzimy z Rybnika, jesteśmy bliźniakami. Ukończyliśmy technika i czekamy właśnie na wyniki matur. W tym czasie oczekiwania staramy się odpoczywać, np w Jastrzębiej Górze.. Brat interesuje się sportem, a w szczególności sztukami walki- sam robi coś w tym kierunku, a w przyszłości chciałby zostać rehabilitantem i pomagać ludziom w odzyskiwaniu pełnosprawności. Z mojej strony mogę dodać, że muzyka sprawia mi przyjemność i jestem samoukiem gry na gitarze. W moich planach jest ukończenie pedagogiki i matematyki, ponieważ chciałabym uczyć dzieciaki. Oboje kochamy zwierzęta, a koty są naszymi nieodłączonymi towarzyszami
- Jak to jest mieć brata bliźniaka?
- Fantastycznie Lepiej być nie mogło bo po pierwsze jest to bliźniak, a po drugie mam starszego brata (o 3 minuty) hehe Od zawsze trzymamy się razem i nie potrafimy bez siebie żyć. Mimo, że mamy może różne zainteresowania, to często mamy te same myśli. Czasem nie musimy nawet ze sobą rozmawiać bo i tak wiemy co chcemy powiedzieć. Fajna sprawa
- Co za fenomenalna historia opowiedziana reportażem w radiowej Trójce. Panie Piotrze , nie znam Pana, ale czuję się jakby był pan kimś bliskim. Lubię to!
Zaciekawił mnie, zaczęliśmy rozmawiać ...
- Miło słyszeć, zaczep jak zobaczysz
- Z pewną nieśmiałością skorzystalbym na pewno ☺ Niestety mieszkam w Norwegii. Gdybyś pojawił się któregoś dnia na południu Norwegii, obiecuję zapozować
- Ale zaraz, słuchałeś Trójki w Norwegii?
- Polskie radio nadaje również za posrednictwem internetu
- Dostałem się ciężarówką . W 2003 studiowałem w prywatnej szkole i niezbyt dobrze zarządzalem finansami. Slowem wpadłem w długi. W Norwegii zaczynał swoja karierę mój wujek, wiec przyjechałem do niego odkuć się trochę. Bylo ciężko - spanie na budowie, obawa przed deportacją... Choć z perspektywy czasu, jak to bywa, wspominan dobrze tamten okres...
- Ale teraz masz lepiej - co było dalej?
- Dalej wyszła ze mnie moja próżność i spodobała mi się łatwość zarabiania. Odkładałem powrót na studia i zacząłem regularnie przyjeżdżać do pracy, co po wejściu PL do UE stało się łatwiejsze. W 2005 znalazłem tu pierwszą stałą pracę, ale traktowałem wyjazdy do Norwegii wyłącznie zarobkowo, a przyszłość wiązałem z Polską. Ożeniłem się i ściągnąłem tu żonę, jednak życie tutaj ją rozczarowało i postawiła na powrót. W Polsce wzięliśmy kredyt i zostaliśmy słynnymi dziś frankowiczami. Ja próbowałem pracować i zarabiać, ale krajowe realia rozczarowały teraz mnie. Był długi okres kłótni zakończony rozwodem i moją ponowną emigracją w 2009. Znalazłem drugą stałą pracę dosyć szybko i spokojnie lizałem rany po rozpadzie związku. W 2011 poznałem tu w Norwegi dziewczynę z którą do dziś mi po drodze. W tamtym roku rozpadła się również firma w której pracowałem i to zmotywowało mnie do pracy na własny rachunek. Cały czas się uczę i rozwijam, ale widzę postępy i dziś jesteśmy 4 osobową firemką, która ma przed sobą perspektywy FIN
- Pięknie dziekuje za opowieść jak wygląda Norwegia - mozesz podesłac fotę mi np dom gdzie mieszkasz, ulicę jakis widok okolicy?
- Mieszkam na południu (Fredrikstad) i jest tu dosyć płasko. Chociaż 30km stąd już jest tak (Halden)
- Napisałbym o tym - moge wykorzystac zdjecie z okna albo ciebie o ile mi takie podeslesz - fajnie ze napisałeś
- Zdjęcie pt.: "Norweskie lato kochasz albo nienawidzisz"
Księgarnia na Gagarina. W jednej witrynie Konstytucja na tle odwróconych książek. Wchodzę zapytać
Galeria handlowa Blue City a tam galeria sztuki - Krzysztof na widoku maluje obraz - przyglądam się, zagaduje mnie...
Warszawska Giełd Elektroniczna mijam pawilon 10 - w środku chłopak śmieje się rozmawiając przez telefon - postanawiam zapytać:
Jastrzębia Góra
. W 2003 studiowałem w prywatnej szkole i niezbyt dobrze zarządzalem finansami. Slowem wpadłem w długi. W Norwegii zaczynał swoja karierę mój wujek, wiec przyjechałem do niego odkuć się trochę. Bylo ciężko - spanie na budowie, obawa przed deportacją... Choć z perspektywy czasu, jak to bywa, wspominan dobrze tamten okres...
